Η Εθνική ομάδα μπάσκετ ή αν θέλετε η Επίσημη Αγαπημένη για άλλη μια φορά τερμάτισε μεταξύ των τελευταίων και για 14η χρονιά δεν κατάφερε κάτι σπουδαίο. Για να μιλήσουμε όμως λίγο με την γλώσσα της αλήθειας (και συγγνώμη για τα αγγλικά μου, αλλά τα έχω πάρει στο κεφάλι), έχω βαρεθεί να ακούω τις μαλακίες από τους μπασκετικούς δημοσιογράφους που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Επίσης βαρέθηκα να ακούω και τις μαλακίες προσωνύμια όπως  Σλούκι Σλουκ, ο Greek Freak, ο Elevator, ο Kill Bill, ο Δράκος. Καλά σε ποιους απευθύνονται αυτοί οι τύποι; Μάλλον σε παιδάκια με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης.  

Η αλήθεια για το ελληνικό μπάσκετ είναι ό,τι δεν είναι τόσο καλό όσο κάποιοι θεωρούν. Υστερούμε σε βασικά κομμάτια και αγωνιστικά αλλά και σε θέματα φιλοσοφίας. Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι οι έλληνες μπασκετμπολίστες δεν διαθέτουν αθλητικά προσόντα, δεν είναι καλοί σουτέρ, δεν διακρίνονται για την κίνηση τους χωρίς την μπάλα στην επίθεση,  δεν διακρίνονται για την ικανότητα τους στο ένας εναντίον ενός. Επομένως κάποιος θα πει εντάξει δεν έχουμε αθλητικότητα, δεν έχουμε σουτ, δεν κινείται κανείς στην επίθεση, δεν περνάμε τον αντίπαλο μας, τότε τι ακριβώς μας μένει. Η άμυνα θα πει κάποιος που διαχρονικά είμαστε καλοί. Σας έχω νέα. Ήμασταν καλοί. Θυμηθείτε η εθνική ομάδα πέρυσι ήταν πλήρης με Greek Freak κλπ., και δέχθηκε 107 πόντους από την Γερμανία, και φέτος 92 πόντους από την Λιθουανία. Και εις ανώτερα!!!

Αν και δεν γνωρίζω πολλά περί μπασκετικής φιλοσοφίας, νιώθω πάνω απ’ όλα ότι οι παίκτες της εθνικής μας ομάδας δεν είναι γεννημένοι νικητές, και δεν είναι πλέον πεινασμένοι. Δεν έχουν τις καχούνες να τα βάλουν σώμα με σώμα με τους αντιπάλους τους. Επίσης διαφαίνεται ότι δεν υπάρχει ενιαία μπασκετική φιλοσοφία στον τρόπο παιχνιδιού της εθνικής μας. Είμαστε μια ομάδα που κάθε χρόνο ανάλογα με τους παίκτες που έχει στη σύνθεση της αλλάζει τον τρόπο παιχνιδιού της. Με τον Γιάννη τρέχουμε. Χωρίς τον Γιάννη παίζουμε με σετ επίθεση. 

Αλλά πάνω απ’ όλα μας διακατέχει πάντα το σύνδρομο της δικαιολογίας για ότι κάνουμε. Είμαστε νευρικοί, έλειπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, έλειπε ο Σλούκας, έλειπε ο ένας, έλειπε ο άλλος. Και από την Λιθουανία έλειπε ο Σαμπόνις αλλά το μπάσκετ που έπαιξε ήταν διαστημικό. Η Σερβία δεν είχε στην ομάδα της εφτά παικταράδες μαζί με τον σούπερ Nikola Jokic και όμως έφτασαν στους τελικούς του Μουντομπάσκετ αυτό το καλοκαίρι. Γιατί; Γιατί παίζουν το ίδιο στυλ παιχνιδιού από τις μικρές ηλικίες μέχρι την μεγάλη χωρίς καμία μετάλλαξη και επειδή το λέει η ψυχή τους και η εθνική τους περηφάνεια. Ας το καταλάβουμε πια. Μας έχει ξεπεράσει το σύγχρονο μπάσκετ. Χωρίς σουτ και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός θα βγαίνουμε πάντα μεταξύ των τελευταίων.

Τώρα το γεγονός ότι πήρε παικταράδες ο Παναθηναϊκός και ότι ο Ολυμπιακός είναι για δύο συνεχείς φορές finalist στην Ευρωλίγκα δεν σημαίνει ότι έχουμε και υψηλού επιπέδου παίκτες και μπάσκετ. Αν παρατηρήσετε όλες οι ανταγωνιστικές ομάδες στο ελληνικό πρωτάθλημα έχουν στην σύνθεση τους έναν έλληνα (για τα προσχήματα) και τέσσερις ξένους. Η πικρή αλήθεια είναι ότι έχουμε μικρύνει σαν μέγεθος και ζούμε πλέον με τα μεγαλεία του παρελθόντος. Επομένως, χρειαζόμαστε η ελληνική μπασκετική ομοσπονδία να βάλει συγκεκριμένες κόκκινες γραμμές στη διαχείριση της ομάδας και τους στόχους της, να προσλάβει ένα πολύ καλό έλληνα προπονητή, να εξυψώσει τον θεσμό της εθνικής ομάδας, και να αρχίσει να παίζει σύγχρονο μπάσκετ. Είδαμε τι έκανε η Τουρκική Ομοσπονδία σε δύο παίκτες της (Λάρκιν και Ουίλμπεκιν) που αποφάσισαν να μην παίξουν για την εθνική Τουρκίας στο φετινό Μουντομπάσκετ, τους ακύρωσε τα διαβατήρια και έτσι θα λογίζονται ως ξένοι στο ρόστερ των Εφές και Φενέρμπαχτσε αντίστοιχα. 

Πρέπει να σταματήσουμε να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο της γης μπασκετικά, και να καθίσουμε να δουλέψουμε για να γίνουμε καλύτεροι, και πιο ανταγωνιστικοί. Τέλος διαφωνώ με τις μαλακίες που λένε ότι: χρωστάμε απεριόριστο σεβασμό στην προσπάθεια των αθλητών μας που έλαβαν μέρος στο Μουντομπάσκετ. Εγώ θα έλεγα ότι είναι τιμή τους και μόνο τιμή τους που τους δόθηκε η ευκαιρία να φορέσουν το εθνόσημο και να αντιπροσωπεύσουν την πατρίδα μας. Δεν μας ενδιαφέρουν οι δήθεν επαγγελματίες που είναι κότες και το μόνο που θέλουν είναι να προστατέψουν το κορμί τους και το πορτοφόλι τους. 

Georgios Ardavanis – 13/09/2023