Φίλοι μου σας χαιρετώ. 

Ονομάζομαι Γεώργιος Αρδαβάνης. Γεννήθηκα το 1955 στον Πειραιά, μερικά
στενά πιο πάνω από τη λέσχη και τα γήπεδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο
Πασαλιμάνι, επί της Χαριλάου Τρικούπη, και δύο στενά μακριά από τον Πειραϊκό
Γυμναστικό Σύλλογο (εκεί που είναι σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά),
και την Γαλλική Σχολή “Saint Paul“. Παρακολούθησα στην Ελλάδα το δημοτικό σχολείο και το εξατάξιο γυμνάσιο. Αυτά τα 12 χρόνια μαθητικής εκπαίδευσης, συχνά πυκνά τα αναπολώ για πολλούς και διάφορους λόγους. Αναπολώ τους δασκάλους και τους καθηγητές μου, τους συμμαθητές μου, την οικογένεια μου, τον ρομαντισμό εκείνης της εποχής, καθώς επίσης και μια υπέρτατη εθνική συνείδηση και υπερηφάνεια που μας γαλούχησαν για την Ελλάδα μας και τους ηρωικούς προγόνους μας. Εκείνη την εποχή, η παράδοση των Ελλήνων, αποτελούσε βασικό
στοιχείο της ελληνικής παιδείας και δεν γνωρίζω κανένα εφαρμοζόμενο κοινωνικό
σύστημα το οποίο να απέχει κάποιας διασύνδεσης προς το παραδοσιακό του παρελθόν. Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να κάνουμε την παράδοση τον απόλυτο κριτή ή οδηγό του μέλλοντος. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο και ίσως επικίνδυνο. Αυτό που λέω είναι ότι δεν μπορούμε να αποκοπούμε από αυτόν τον παραδοσιακό κόσμο, την ελληνική ιστορία, την ελληνική γεωγραφία, και την ελληνική γλώσσα. Ίσως κάποιοι να πουν ότι αυτή η προσέγγιση είναι συντηρητική και αναχρονιστική. 

Διαφωνώ!!!!

Το εθνικό ιδεώδες πρέπει να είναι πάντοτε ο κύριος σκοπός της ελληνικής παιδείας. Επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι το εθνικό ιδεώδες δεν βρίσκεται σε αντίφαση αλλά σε πλήρη αρμονία προς το ανθρωπιστικό ιδεώδες, το οποίο είναι η συνισταμένη της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνεργασίας των λαών, καθώς επίσης και προς το κοινωνικό ιδεώδες, το οποίο είναι η συνισταμένη της απόδοσης της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.     

Έθνος, στην κοινωνιολογία, είναι το σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται κοινά γνωρίσματα όπως φυλή, γλώσσα, θρήσκευμα, κοινή ιστορία, πολιτισμό, γεωγραφική καταγωγή και πάνω απ’ όλα έχουν εθνική συνείδηση. Δυστυχώς όμως, σήμερα, ο όρος έθνος έχει διαστρεβλωθεί τόσο από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (όπως η ταμπελοποίηση σε εθνικόφρονες και μη εθνικόφρονες) και την αντιπολίτευση της μεταπολίτευσης μετά την δικτατορία (1967-1974). Η έννοια του Έθνους είναι έννοια ιστορική και περικλείει μέσα της την έννοια της διάρκειας. Το Έθνος είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των σημερινών πολιτών και των αυριανών πολιτών. Δηλαδή το Έθνος θα καλύπτει για πάντα την κάθε γενεά. Οι πολίτες μιας χώρας καλύπτουν μία πραγματικότητα συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, ενώ η έννοια του Έθνους καλύπτει μια μονιμότερη πραγματικότητα στο διηνεκές. Επίσης, η έννοια του Έθνους αποτελεί μία καθολικότερη και παγιώτερη έκφραση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας η οποία έχει τις ρίζες της στο ιστορικό έργο και τον πολιτισμό τον οποίο δημιούργησαν οι Έλληνες πρόγονοι μας.     

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να υπενθυμίσω ότι εθνικισμός είναι η ιδεολογία που προωθεί τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου έθνους ως διακριτή ομάδα ανθρώπων, ειδικά με σκοπό την απόκτηση της κυριαρχίας σε μια γεωγραφική
περιοχή και τη διατήρηση της αυτοδιοίκησης του έθνους στην πατρίδα του, και
πάντοτε σε προτεραιότητα απέναντι σε κάθε άλλου ατομικού ή συλλογικού συμφέροντος. Ο όρος εθνικιστής δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι ναζιστής ή φασίστας. Ο εθνικιστής διαπνέεται από έναν μεγάλο πατριωτισμό. Δηλαδή μια μεγάλη αφοσίωση σ΄ ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και γεωγραφικό τόπο, τον οποίο πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος στον κόσμο, και σίγουρα δεν επιθυμεί να τον επιβάλλει σε άλλους ανθρώπους. Ο πατριωτισμός από τη φύση του είναι αμυντικός, τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο. Επομένως, στη διαχρονική τους διάσταση, οι όροι Έθνος καθώς και εθνική συνείδηση συμπεριλαμβάνουν την ευθύνη του σημερινού πολίτη απέναντι στην πατρίδα του, τους συμπολίτες του και στις μελλοντικές γενεές. Είναι απαραίτητο να παραμείνουμε πιστοί στις ιερές σκιές των προγόνων μας, που μας δίδαξαν την αγάπη και τη θυσία για το έθνος και την πατρίδα. Δυστυχώς, σήμερα υπάρχει μια απαξίωση της εθνικής μας υπόστασης η οποία με την πάροδο του χρόνου γενικεύεται όλο και πιο πολύ. Από τη στιγμή που υποβαθμίζουμε καθημερινά τη γλώσσα μας και ξεχνάμε “τι είναι Έλληνας” από εκείνο το σημείο και μετά δεν θα σταματήσει η κατακόρυφη παρακμή μας. Δυστυχώς σήμερα, η πλειοψηφία των πολιτικών μας εκπροσώπων και ηγετών υποστέλλουν καθημερινά την ελληνική σημαία, ενώ ταυτόχρονα βομβαρδίζουν τον κόσμο από ανούσια πράγματα. 

Γεώργιος Αρδαβάνης Ph.D.