Ο Εμανουέλ Μακρόν αντί να υποστεί την ήττα του στις ευρωεκλογές και να κάτσει με τους συμβούλους του να κάνει μια ανάλυση εκ βαθέων για το που απέτυχαν οι πολιτικές του ως πρόεδρος απλούστατα μετέφερε το πρόβλημα του στον Γαλλικό λαό, τον οποίο τον δίχασε ακόμη περισσότερο. Έτσι, τα προβλήματα των Γάλλων πολιτών ιδίως μετά τις τελευταίες εκλογές έχουν οξυνθεί ακόμα περισσότερο.

Οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία απέδειξαν ότι ο πρόεδρος Μακρόν μάλλον δεν έχει σχέση με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα, όπως και οι περισσότεροι  αρχηγοί κρατών της ΕΕ, με ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις. Ο Εμανουέλ Μακρόν φαίνεται ότι έχει ρίξει το κύριο βάρος του στα μεγάλα διεθνή θέματα προσπαθώντας να ανατάξει τον εαυτό του σαν ένα μεγάλο διεθνή γεωπολιτικό ηγέτη, ενώ ξεχνάει μονίμως το λαό του με αποτέλεσμα οι πολίτες να έχουν διχασθεί μεταξύ των λέξεων «πατριώτες» και «αριστεροί» στις εκλογές της 6ης Ιουλίου του 2024. Θέματα όπως το τεράστιο χρέος της Γαλλίας, ο κοινωνικός αναβρασμός λόγω των αντιλαϊκών μέτρων, οι υβριδικές συνέπειες του πολέμου της Ουκρανίας, η μείωση της αγοραστικής δύναμης και της οικονομικής δραστηριότητας των Γάλλων, και η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται διεύρυνση των ανισοτήτων, διογκώνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια στην Ευρώπη. Ο Εμανουέλ Μακρόν και οι περισσότεροι ηγέτες της ΕΕ δεν έχουν καταλάβει ότι αν δεν είναι συνδεδεμένοι με την πραγματικότητα τότε χάνεται όλη η ουσία της πολιτικής αφύπνισης και εξυγίανσης μιας χώρας. Η τελευταία πενταετία επεφύλασσε πολύ δύσκολες ημέρες για τον Εμανουέλ Μακρόν, που είδε τη φιλελεύθερη πολιτική του να συγκρούεται με τους παντός είδους περιθωριοποιημένους της γαλλικής κοινωνίας και οικονομίας.

Τελικά, τι θέλει  να κάνει ο Εμανουέλ Μακρόν; Θέλει μια αυτόνομη Γαλλική πολιτική η οποία θα εξυπηρετήσει τα θέλω των Γάλλων πολιτών και τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας του, ή θέλει να γίνει συνακόλουθος και πιόνι της αγγλοσαξονικής πολιτικής και της παγκοσμιοποίησης ώστε να εξυπηρετήσει τις αγορές. Αν πράγματι η επιλογή του Εμανουέλ Μακρόν είναι το άρμα της παγκοσμιοποίησης τότε σε αυτή την περίπτωση μάλλον η βούληση του Γαλλικού λαού δεν εισακούγεται. Δυστυχώς, η Γαλλική ελίτ αντιμετωπίζει τους πολίτες της αφ’ υψηλού λέγοντας ότι ο λαός δεν ξέρει τα στραβάδια του, αλλά εμείς ξέρουμε, και γι’ αυτό τον λόγο ο λαός θα ακολουθήσει τυφλά ότι του λέμε.

Σε ένα πολιτικό παρασκήνιο ένα αποτέλεσμα δεν έχει ποτέ μα ποτέ ένα αίτιο. Επομένως όταν κάποιος λέει ότι για το Α ευθύνεται το Β και μόνο το Β τότε αυτό είναι μια εσφαλμένη προσέγγιση. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά αίτια τα οποία μαζί λειτουργούν ώστε να παραχθεί ένα αποτέλεσμα. Στην περίπτωση των τελευταίων Γαλλικών εκλογών υπήρξαν τα εξής έξι βασικά αίτια που επηρέασαν το τελικό αποτέλεσμα.

1.    (1) Οι μουσουλμάνοι μετανάστες. (Αλήθεια, πόσο αποδεκτό είναι σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία οι μουσουλμάνοι μετανάστες να χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους συμφέροντα και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις  για να επηρεάζουν τις κοινωνικές και πολιτικές παραμέτρους προς όφελος τους και όχι προς όφελος της χώρας που τους φιλοξενεί;) Η ισχυρή μειονότητα μουσουλμάνων μεταναστών στη Γαλλία σε συνδυασμό με την επιρροή των τοπικών ιμάμηδων και τους μικτούς γάμους των μουσουλμάνων με Γαλλίδες, προφανώς επηρεάζουν το πολιτικό κατεστημένο
με βάση πάντα τα προσωπικά τους συμφέροντα, τις θρησκευτικές και τις
πολιτισμικές τους απαιτήσεις. Η κοινωνική ενσωμάτωση στη Γαλλία είναι ζήτημα
ισότητας και υπαρξιακής ουσίας της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ωστόσο, όλα αυτά τα
χρόνια οι Γάλλοι έχουν περιοριστεί στο να μιλάνε μόνον για όλα αυτά. Η
πραγματικότητα γι’ αυτές τις ομάδες είναι διαφορετική: υπάρχουν διακρίσεις
εξαιτίας της φυλής τους, του πολιτισμού τους και της θρησκείας τους. Δεν είναι
τυχαίο ότι οι ταραχές ξέσπασαν στα βόρεια προάστια του Παρισιού, όπου διαμένουν
οι περισσότεροι από αυτούς από τα τέλη της δεκαετίας του 1970».

2.     (2) Το Γαλλικό εκλογικό σύστημα με βάση το περίπλοκο πλειοψηφικό σύστημα μονοεδρικών εδρών και των δύο γύρων δεν αφήνει εκλογικά περιθώρια σε πολιτικά κόμματα ή κινήματα όταν υπάρχει πολιτικός συνασπισμός αντίμετρων δυνάμεων.  

3.     (3) Τα ΜΜΕ. (Τα ΜΜΕ αναλώνονται στο συνεχή βομβαρδισμό δαιμονοποίησης των εθνικών, συντηρητικών και πατριωτικών θέσεων οι οποίες βρίσκονται σταθερά απέναντι στο προοδευτικό κίνημα και την παγκοσμιοποίηση.)

4.     (4) Η απρόσμενη υψηλή συρροή των Γάλλων ψηφοφόρων. (Η συμμετοχή των ψηφοφόρων ήταν αυξημένη κατά περίπου 20% και έφτασε γύρω στο 67%, σε σχέση με τον πρώτο γύρο, και τις προηγούμενες εκλογές.)

5.     (5) Η συσπείρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων εναντίον ενός κόμματος. 

6.     (6) Η νοθεία (θεσμική, συστημική, ηλεκτρονική, επιστολική, και η κλασσική μέθοδο
νοθείας μέσω της χειραγώγησης των αποτελεσμάτων). (Πως ο κάθε πολίτης ξέρει ότι
το κράτος διαφυλάσσει το δημοκρατικό και το εκλογικό του δικαίωμα κάθε φορά που
πάει στις κάλπες;)

Σήμερα στην Γαλλία υπάρχουν δύο βόμβες. Η μία αφορά τη γκετοποίηση των μεταναστών και η δεύτερη τα αυτοπροστατευτικά ένστικτα της γαλλικής κοινωνίας. Επί εβδομάδες, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, οι διαδηλωτές, από τη μια, εξέφραζαν οργή για την περιθωριοποίησή τους ενώ η υπόλοιπη γαλλική κοινωνία, από την άλλη, παρασυρόταν από τις κραυγές του όχλου για «πολιτικά μιάσματα». Οι
τελευταίες εκλογές ήταν η ώρα του εκτός Παρισίων «περιθωρίου» να έρθει στο
κέντρο της πολιτικής σκηνής – ήταν μια οργή που ξέσπασε εναντίον πάντων: των
πολιτικών και οικονομικών ελίτ, της μεγαλοαστικής τάξης, του Εμανουέλ Μακρόν,
των εχόντων και κατεχόντων, ακόμα και μνημείων του γαλλικού πολιτισμού. Η
βαλβίδα της χύτρας δεν είχε άλλες αντοχές.

Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών προάγουν επίσης τα εξής τρία θέματα. Πρώτον, τη δύναμη των μουσουλμάνων μεταναστών ως πολιτική οντότητα και επιρροή. Δεύτερον, τη συντονισμένη ολική επίθεση του πολιτικού συστήματος εναντίον του πατριωτικού χώρου και του συντηρητισμού. Τρίτον, πως στα αλήθεια θα αντιδράσει τώρα η κεντροαριστερή συμμαχία με τα όσα εξαγγέλλει και επαγγέλλεται ο Ζαν Λουκ Μελανσόν (αύξηση της φορολογίας, αύξηση των των δημοσίων δαπανών και του κατώτατου μισθού και μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης);

Είναι αξιοσημείωτο ότι πολύ λίγοι αναφέρουν στα σχόλια τους είναι ότι η Μαρί Λεπέν
αύξησε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές τις έδρες της κατά περίπου 40%, και
όλα αυτά με το να είναι ένας εναντίον όλων. Σε αυτή την προσπάθεια αποδυνάμωσης
και σπίλωσης του πατριωτικού χώρου, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το κόμμα της
Μαρί Λεπέν δεν είναι μόνο νομοταγές, αλλά στη διάρκεια της προηγούμενης
εθνοσυνέλευσης η κυβέρνηση Μακρόν ψήφισε ότι είχε ήδη προτείνει η Μαρί Λεπέν,
όπως την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, και το μεταναστευτικό. Επομένως, αν η Μαρί Λεπέν παραμείνει νομοταγής και συνεχίζει να στηρίζει τον Μακρόν στα
διάφορα κυβερνητικά προγράμματα τότε γεννιέται το μεγάλο ερώτημα «για πόσο
καιρό η Γαλλική Αριστερά θα παραμείνει ενωμένη»; Σε αυτό το σημείο πρέπει να υπενθυμίζουμε ότι η οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικής εξουσίας στη Γαλλία δεν είναι εύκολο πράγμα γιατί αυτό θα καθιστούσε αυτόματα πολιτική αλλαγή στην ΕΕ.

Σήμερα, ακόμα και στην Γαλλία, έχει γίνει καθημερινότητα οι πολιτικές συμμαχίες και τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ να προσβάλουν και να αποκλείουν με αμετροέπεια και παρανομία νομοταγή κόμματα. Τέλος πάντων υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί πρέπει να ψηφίζονται οι ίδιοι και οι ίδιοι όταν οι πολιτικές τους πρακτικές έχουν παρακμάσει τις κοινωνίες και έχουν φέρει κατακλυσμιαία αρνητικά αποτελέσματα στις ζωές των απλών ανθρώπων.  

Οι τελευταίες εκλογές αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια ανασφάλεια και αβεβαιότητα καθώς επίσης και μια ρευστότητα στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Επομένως ποιος και με ποιον τρόπο θα μπορέσει να οδηγήσει τη χώρα μακριά από την πολιτική ανασφάλεια;