Οι Έλληνες οικονομολόγοι, και γενικότερα οι
οικονομολόγοι, μπορεί να έχουν άριστες θεωρητικές γνώσεις και περγαμηνές, αλλά
στην πράξη παραμένουν αποτυχημένοι. Τα τελευταία 50 χρόνια τους ακούω να λένε
τα ίδια και τα ίδια, όπως: αλλαγή του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου, διατήρηση
της ανάπτυξης χωρίς τις στρεβλώσεις του παρελθόντος (εισαγωγές και εξαγωγές),
στήριξη των ελληνικών εξαγωγών, προσέλκυση των επενδύσεων, δημιουργία θέσεων
εργασίας και μείωση της ανεργίας, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις στην ελληνική Δικαιοσύνη, εξυγίανση των ελληνικών πιστωτικών
ιδρυμάτων, ενίσχυση του ανταγωνισμού, μείωση του χρέους, και στήριξη της
συμμετοχής των γυναικών στην αγορά εργασίας που σήμερα παραμένει από τις
χαμηλότερες στην ευρωζώνη. Όμως, ολόκληρη η μελέτη των οικονομικών παραμελεί
την ανθρώπινη συμπεριφορά και μαστίζεται από την ψευδή ακρίβεια των
οικονομετρικών μοντέλων. Ταυτόχρονα οι Έλληνες οικονομολόγοι συνεχίζουν να
συνδιαλέγονται καθημερινά κουρασμένα οικονομικά στερεότυπα, ενώ είναι
άσχετοι στον πραγματικό κόσμο.
Δυστυχώς οι Έλληνες οικονομολόγοι όταν
αναλαμβάνουν τις κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις αφήνουν πίσω τον καλό εαυτό τους
και λειτουργούν μόνιμα με τον κακό τους εαυτό. Οι Έλληνες οικονομολόγοι
λειτουργούν χωρίς τεχνοκρατική πειθαρχία, και με έλλειψη εμπειρίας στις
δύσκολες διαπραγματεύσεις. Αυτό με κάνει να συμπεράνω ότι οι διοικητικοί
μηχανισμοί στις κρίσιμες θέσεις του Υπουργείου Οικονομικών και στα υπόλοιπα
κέντρα αποφάσεων δεν είναι αποτελεσματικοί σε συνδυασμό με την έλλειψη των
κατάλληλων ανθρώπων που να ξέρουν καλά την δουλειά τους και οι οποίοι να την
εκτελούν με πατριωτισμό και σίγουρα όχι στο πλαίσιο της γνωστής
δημοσιοϋπαλληλίας.
Τα οικονομικά είναι μια επιστήμη που
διεξάγεται με πολλούς τρόπους, σε πολλά υποπεδία. Δυστυχώς όμως οι
οικονομολόγοι μας δεν είναι σε θέση να κυριαρχήσουν και να κατανοήσουν την
αλληλεπίδραση αυτών των υποπεδίων καθώς επίσης τον αντίκτυπό τους σε
διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά στάδια του οικονομικού κύκλου.
Georgios Ardavanis – 26/07/2023