Σ’ αυτή την δύσκολη περίοδο που περνάει η Ελλάδα μας, όταν το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του δεν μπορεί να βρεί ή να ανεχτεί λύσεις για στοιχειώδη ζητήματα όπωςη διαχείριση των σκουπιδιών ή την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων που έχουν καταδικαστεί για κακουργηματικές πράξεις, τότε πως μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να εξυγιάνει το κράτος ή να ανοίξει πόλεμο με την μεγάλη φοροδιαφυγή;

Όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κυβέρνηση και συνδικάτα δεν μπορούν να συνεννοηθούν σε τίποτα, τι νόημα έχει ο δημοκρατικός διάλογος;

Όταν η δικαιοσύνη λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί, χωρίς να φαίνεται να την απασχολεί το ότι έτσι αναιρείται ο λόγος ύπαρξης της, πως να τη σεβαστούμε;

Όταν η παιδεία, η βάση για κάθε μορφής ανάπτυξη της κοινωνίας, χρειάζεται εξόφθαλμα και επειγόντως μεταρρύθμιση, αλλά δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί σε νόμιμο πλαίσιο γιατί κάθε μεταρρυθμιστικός νόμος ακόμη κι αν έχει ψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία στην Βουλή, ακυρώνεται στην πράξ  από οργανωμένες ομάδες ιδιοτελών συμφερόντων, που σέρνουν πίσω τους ανυποψίαστους φοιτητές, πως να ελπίσουμε ότι η δημοκρατία θα την απαλλάξει επιτέλους από τα βαρίδια και τις στρεβλώσεις που την αχρηστεύουν;

Από το 2010 η Ελλάδα ζει σε κατάσταση μερικής εκτροπής από τη δημοκρατική διαδικασία, ελέω των μνημονίων και του φόβου για περισσότερα μνημόνια. Μάλιστα, σε κρίσιμα θέματα η λειτουργία της Βουλής έχει υποκατασταθεί από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στην Γερμανία όταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε μπει στην τελική ευθεία προς την άβυσσο. Η αδυναμία των κομμάτων του συνταγματικού τόξου να συνειδητοποιήσουν τι διακυβευόταν και να συνεργαστούν αποφασιστικά πάνω σε μια ρεαλιστικά προγραμματική πλατφόρμα για την έξοδο από τη δίνη της κρίσης άφησε τον κεντρώο καγκελάριο Μπρύνινγκ να κυβερνά απομονωμένος, με σπασμωδικά αναγκαστικά διατάγματα, τα οποία εκτός από αντιδημοκρατικά ήταν και αναποτελεσματικά. Ο δρόμος πλέον είχε ανοίξει διάπλατα για τον Χίτλερ.

Georgios Ardavanis – 12/01/2024