I’ve read and heard about the aggressive, sexist, and abusively pseudo-philosophical lyrics and music of RAPPERS and TRAPPERS. Generally speaking, the topics covered in RAP and TRAP songs are drugs, firearms, excessive sexuality, gangs, outright delinquency, and income obtained through criminal activity.

Rappers and Trappers’ music is full of anger, boredom, and monomania, with corny lyrics that, for the most part, state and depict the same thing in the videos: plenty of illegal drugs, expensive cars, money, guns, and bimbo females dressed like meat in their swimsuits. It is commonly discussed that TRAP encourages rape culture, slut-shaming, and feeds the patriarchy by keeping women perpetually sexually available and half-naked—perhaps not because they want to, but rather to make a satisfying show for their male lovers, who frequently act, at least behaviorally, like their pimps.

Although women are routinely undervalued, this devaluation stems from the “trap male gaze” and is intended to honor them, since they are “sluts” and should be rewarded with luxury bags, sex, and money.

“Your whore, my whore, I’m cuckolding her and she won’t leave me, without visit” is a line from a trap song.

Regretfully, RAP incorporates lyrical and rhythmic speech, with words that are frequently repeated quickly and angrily using colloquial and street jargon. However, this wicked invention is undoubtedly not music. I believe that, like in the past, themes of poverty, racism, and social injustice can be communicated through poems, music, and songs, but in a respectful and non-provocational manner. This kind of drama, symbolism, and falsehoods that need someone to walk around like an enraged monkey while brandishing a weapon, having his pants down, and wearing two kilograms of gold chains around his neck disgust me.

Regretfully, these individuals are regarded as musicians and even believe they create captivating artwork.

Rap and trap music, in my opinion, is both a reflection and a critique of our current culture gone to hell.

Although they are rushed copies with deliberately aggressive subject matter, they may nevertheless be briefly accepted by some people because they lack self-respect and originality, while at the same time losing their appeal.

Έχω διαβάσει και ακούσει για τους επιθετικούς, σεξιστικούς και καταχρηστικά ψευδοφιλοσοφικούς στίχους και μουσική των RAPPERS και TRAPPERS. Σε γενικές γραμμές, τα θέματα που καλύπτονται στα τραγούδια RAP και TRAP είναι τα ναρκωτικά, τα πυροβόλα όπλα, η υπερβολική σεξουαλικότητα, οι συμμορίες, η καθαρή παραβατικότητα και το εισόδημα που αποκτάται μέσω εγκληματικής δραστηριότητας.

Η μουσική των Rappers and Trappers είναι γεμάτη θυμό, πλήξη και μονομανία, με κωμικούς στίχους που, ως επί το πλείστον, δηλώνουν και απεικονίζουν το ίδιο πράγμα στα βίντεο: άφθονα παράνομα ναρκωτικά, ακριβά αυτοκίνητα, χρήματα, όπλα και γυναίκες bimbo ντυμένοι σαν κρέας με τα μαγιό τους.

Συζητείται συνήθως ότι το TRAP ενθαρρύνει την κουλτούρα του βιασμού, την ντροπή της πόρνης και τροφοδοτεί την πατριαρχία κρατώντας τις γυναίκες μόνιμα σεξουαλικά διαθέσιμες και ημίγυμνες—ίσως όχι επειδή το θέλουν, αλλά μάλλον για να κάνουν μια ικανοποιητική παράσταση για τους άντρες εραστές τους, που συχνά συμπεριφέρονται, τουλάχιστον συμπεριφορικά, όπως οι μαστροποί τους.

Παρόλο που οι γυναίκες υποτιμώνται συνήθως, αυτή η υποτίμηση πηγάζει από το «παγίδα ανδρικό βλέμμα» και έχει σκοπό να τις τιμήσει, αφού είναι «τσούλες» και πρέπει να ανταμείβονται με πολυτελείς τσάντες, σεξ και χρήματα.

«Πόρνη σου, πόρνη μου, την κοροϊδεύω και δεν μ’ αφήνει, χωρίς επίσκεψη» είναι μια φράση από ένα τραγούδι Trap.

Δυστυχώς, το RAP ενσωματώνει λυρικό και ρυθμικό λόγο, με λέξεις που επαναλαμβάνονται συχνά γρήγορα και με θυμό χρησιμοποιώντας την καθομιλουμένη και την ορολογία του δρόμου. Ωστόσο, αυτή η πονηρή εφεύρεση δεν είναι αναμφίβολα μουσική. Πιστεύω ότι, όπως και στο παρελθόν, τα θέματα της φτώχειας, του ρατσισμού και της κοινωνικής αδικίας μπορούν να μεταδοθούν μέσω ποιημάτων, μουσικής και τραγουδιών, αλλά με σεβασμό και μη προκλητικό τρόπο.

Αυτού του είδους το δράμα, οι συμβολισμοί και τα ψέματα που χρειάζονται κάποιον να τριγυρνάει σαν εξαγριωμένος πίθηκος κραδαίνοντας ένα όπλο, κατεβασμένο το παντελόνι του και φορώντας δύο κιλά χρυσές αλυσίδες στο λαιμό του με αηδιάζουν. Δυστυχώς, αυτά τα άτομα θεωρούνται μουσικοί και μάλιστα πιστεύουν ότι δημιουργούν συναρπαστικά έργα τέχνης.

Η μουσική ραπ και τραπ, κατά τη γνώμη μου, είναι ταυτόχρονα μια αντανάκλαση και μια κριτική της τρέχουσας κουλτούρας μας που έχει πάει στην κόλαση. Αν και είναι βιαστικά αντίγραφα με σκόπιμα επιθετικό θέμα, μπορεί ωστόσο να γίνουν εν συντομία αποδεκτά από μερικούς ανθρώπους επειδή δεν έχουν αυτοσεβασμό και πρωτοτυπία, ενώ ταυτόχρονα χάνουν την ελκυστικότητά τους.

Georgios Ardavanis – 30/01/2024