Την δεκαετία του 1980 προκειμένου να τονωθεί η ελληνική παραγωγή υπήρχε το μήνυμα “Ο επιμένων ελληνικά”. Ήταν ένα μήνυμα για την ανάκαμψη της εγχώριας παραγωγής και τη μείωση του εμπορικού ελλείμματος. Τα ελληνικά προϊόντα έχουν χαμηλό βαθμό διείσδυσης στις διεθνείς αγορές και χαμηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας. Σήμερα έχουμε περιπτώσεις με ελληνικά προϊόντα και πρώτες ύλες που εξάγονται και αφού γίνει η επεξεργασία ή τυποποίηση, αυτά επανεισάγονται στην Ελλάδα. Για παράδειγμα το ελληνικό λάδι που εξάγεται στην Ιταλία και μετά από διάφορες επεξεργασίες και πακετάρισμα του προϊόντος με ιταλική ετικέτα εξάγεται σε όλο τον κόσμο ακόμη και στην Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει και με το κρασί, τα γαλακτοκομικά, τα ορυκτά και άλλα προϊόντα. Το ερώτημα είναι πως είναι δυνατόν στην Ελλάδα να μην μπορούμε να κάνουμε την ίδια ή παρόμοια επεξεργασία του πρωτογενούς προϊόντος (λάδι, κρασί, και ορυκτά μέταλλα), ή αν το κάνουμε, το κάνουμε με ένα αρκετό υψηλότερο κόστος από ότι θα το κάνει η Ιταλία ή η Ισπανία; Επίσης γιατί πρέπει να εισάγουμε πατάτες από τη Αίγυπτο και κρεμμύδια από την Ινδία όταν μάλιστα οι κανονισμοί παραγωγής και καλλιέργειας των σε αυτές τις χώρες δεν συνάδουν με εκείνους της ΕΕ; 

Η αλήθεια είναι ότι οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα περισσότερα ελληνικά προϊόντα είναι καλής ποιότητας. Δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος κάποια ελληνική επιχείρηση, σε οποιαδήποτε κατηγορία, που να μην κάνει σωστά τη δουλειά της, και να μην παράγει ένα αξιόλογο προϊόν, ακόμα και σε εκείνες τις κατηγορίες προϊόντων, όπως η τεχνολογία, που είμαστε πίσω.  Ο διεθνής ανταγωνισμός δεν επιτρέπει τσαπατσουλιές. Για να αντέξεις στον ανταγωνισμό χρειάζεται να παράγεις ποιοτικά αλλά και καινοτόμα προϊόντα. Η στροφή στα ελληνικά προϊόντα είναι όχι μόνο αλληλεγγύη αλλά και νοικοκυρεμένη προσέγγιση στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της πατρίδας μας. 

Γεώργιος Αρδαβάνης – 18/05/2024