Κάποιες προσωπικές απόψεις και παρατηρήσεις για το μπάσκετ που παίζει η Εθνική μας.

1) Δεν γίνεται στην πεντάδα να υπάρχει ένας ή δύο παίκτες που παίζουν μόνο άμυνα και να μην μπορούν να βάλουν καλάθι με τον «α» ή «β» τρόπο. Όλοι οι παίχτες πρέπει να είναι ικανοί να παίζουν άμυνα και επίθεση. Αλλιώτικα μιλάμε για πεντάδα τύπου κουτσό άλογο.

2) Δεν γίνεται να χάνονται οι ελεύθερες βολές και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά. Επαγγελματίες μπασκεμπολίστες με μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων ευρώ και να μην μπορούν να σκοράρουν από τη γραμμή του φάουλ; Ήμαρτον Θεέ μου.

3) Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ολόκληρος Mike Jordan όταν έφθασε στο ΝΒΑ έβαζε 30 και 40 πόντους στις αντίπαλες ομάδες αλλά δεν κέρδιζε το πρωτάθλημα μέχρι που τον πλαισίωσαν με υψηλό επίπεδο παικτών γύρω του, και εφόσον ακολούθησε η παρακμή των τότε γιγάντων του μπάσκετ (Lakers/ Magic Johnson και Kareem Abdul-Jabbar, Celtics/ Larry Bird, Pistons/ Isiah Thomas και Dennis Rodman). Το ίδιο συνέβη και με τον θρυλικό Julius Erving των Piladelphia Sixers. O Julius Erving έφtανε στους τελικούς του ΝΒΑ 4-5 φορές αλλά πάντοτε έχανε την ευκαιρία να πάρει το ΝΒΑ. Μέχρι που έφεραν στην ομάδα των Piladelphia Sixers τον Moses Malone. Επομένως όσο καλός κι αν είναι ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν πιστεύω ότι από μόνος του μπορεί να σπρώξει την Ελλάδα σε υψηλά επίπεδα για να πάρει τίτλους.

4) Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε καλό και αξιόπιστο σουτέρ με εξαίρεση τον Γκάλη. Ο Γκάλης μπορεί να είχε 1.83 ύψος αλλά ο άνθρωπος είχε έφεση στο σουτ, μπασκετική ευστροφία και Killing Attitude. Σήμερα, ποιος Έλληνας παίκτης έχει το 30% του Γκάλη. Οι παίκτες μας είναι κάτω από το καλάθι και προσπαθούν να δώσουν πάσα σε άλλο συμπαίκτη τους. Δεν έχουν τις καχούνες να σηκωθούν και να καρφώσουν την μπάλα ή να πάρουν φάουλ.

5) Έχω κουραστεί να ακούω για τους έλληνες μπασκεμπολίστες (αλλά και παίκτες του ποδοσφαίρου), έχουν τρακ τα παιδιά. Άντρες με 2 μέτρα μπόϊ, και με εκακτομμύρια στον τραπεζικό τους λογαριασμό και έχουν τρακ; Ο Τεντόγλου, ο Καραλής, ο Πετρούνιας πως δεν έχουν τρακ; Βγαίνουν έξω σώμα με σώμα και κερδίζουν ή χάνουν. Τι να πεις για την ελληνική ομάδα πόλο; Τα βάζουν με υπερδυνάμεις και σε κάθε Ολυμπιάδα είναι παρών. Επίσης με έχουν κουράσει όλα αυτά περί επίσημης αγαπημένης και παπαριές. Αυτή η φράση δημιουργεί μια ελιτίστικη αίσθηση και μια μπλαζέ προσέγγιση απέναντι στα άλλα αθλήματα. Δηλαδή όλοι οι άλλοι Έλληνες πρωταθλητές που αγωνίζονται σώμα με σώμα λίγα μετάλλια έχουν φέρει στην Ελλάδα μας σε σύγκριση με την ομάδα μπάσκετ. Και ποιος γνώριζε το μπάσκετ μέχρι που ήρθε ο θεός Γκάλης.

6) Η Ελλάδα δεν θα κάνει τίποτα αξιόλογο στο Ευρώμπάσκετ του 2025. Βέβαια εύχομαι να διαψευστώ.

7) Τέλος έχω κουραστεί από όλους τους σπορτκάστερ που όταν μεταδίδουν αγώνες, μιλάνε, μιλάνε και λένε συνέχεια παπαριές (μπιπ). Τους ακούω να λένε η ομάδα μας παίζει μπάσκετ για σεμινάριο, ή δίνουμε σεμινάρια άμυνας, ή επίθεσης. Αν αυτό ήταν αλήθεια τότε  οι στατιστικές μας σε νίκες θα έπρεπε να ήταν πάρα πολύ καλύτερες στα εκάστοτε τουρνουά. Καλό θα ήταν οι σπορτκάστερ μας να περιγράφουν τα γεγονότα και τις φάσεις με απλότητα και τίποτα παραπάνω. Επίσης να σας θυμίσω μερικές από τις αρλούμπες των σπορτκαστερ μας που ακούγονται συχνά πυκνά σε μεταδόσεις αγώνων μπάσκετ: “λούζεται η αγάπη μου στο Γουαδαλκιβίρ”, “οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του ελληνικού μπασκετικού κοινού”, “ειρήσθω εν παρόδω”, “διαβαίνοντας το Ρουβίκωνα”, “γκρανγκινιολικό, χιτσκοκικό φινάλε”, “για να αποδώσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”, “υπερέβησαν τα εσκαμμένα”, “μετά τον πόλεμο όλοι γίνονται στρατηγοί”, “μηδένα προ του τέλους μακάριζε”, “μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας”, “μεταξύ σφύρας και άκμονος”, “φρονίμως ποιών”, “αλί αλί και τρισαλί”… Ακόμα οι μπασκετικοί σπορτκάστερ μας έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα, αφού αρκετές φορές όχι μόνο δεν αποκαλούν κάθε παίκτη με το επίθετο ή το όνομα του, αλλά με το παρατσούκλι του (3D, Κill Bill, Σλούκι Λουκ, Νικ δε κουικ, Βελούδινο Σφυρί).

Από ό,τι βλέπετε στις παραπάνω προτάσεις, γεωγραφία, αρχαία, ιστορία, κινηματογράφος, θρησκεία, μπάσκετ και ποίηση γίνονται ένα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να παρακολουθήσεις επάξια μια μετάδοση που περιλαμβάνει κάποιες από τις παραπάνω ατάκες είναι να γίνεις καλλιτέχνης, να αφήσεις μούσι και να αρχίσεις να το χαϊδεύεις σας ένα σύγχρονος “Μαέβιους Παχατουρίδης”.

Φυσικά και δέχομαι περιγραφές σαν εκείνη που έκανε ο Φίλιππος Συρίγος στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987 “…η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα…” (αναφερόταν στον μπασκεμπολίστα Καμπούρη).