Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από μία προοδευτική προπαγάνδα, που στόχο έχει να παραπλανήσει τους πολίτες σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και νοοτροπίας, προκειμένου να γίνουμε προοδευτικοί, και να ξεφύγουμε από την συντήρηση και την οπισθοδρόμηση, έτσι ώστε να συμβάλλουμε κι εμείς στην πρόοδο της κοινωνίας μας αλλά όχι της χώρας μας. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτές οι φράσεις και οι έννοιες κρύβουν κάποιο μάλλον κρυφό στόχο, και προσπαθούν στο να διαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να ζούμε και να αντιμετωπίζουμε το κάθε τι. Μήπως όμως σε αυτή την προοδευτική προσέγγιση κρύβονται και παγίδες; Και αν ναι πώς μπορούμε να τις εντοπίζουμε;

Σύμφωνα με τον Γ. Μπαμπινιώτη, η λέξη «πρόοδος», σημαίνει το “πέρασμα από μία κατάσταση σε άλλη». Δηλαδή, την «κίνηση προς τα εμπρός» ή αν θέλετε τη «βελτίωση μιας κατάστασης». Επομένως, όταν μιλάμε για κάποιον  που είναι «προοδευτικός», μιλάμε για κάποιον που θέλει να βελτιώσει κάτι παλαιότερο προς κάτι καλύτερο. Με βάση τα παραπάνω, θα περίμενα ότι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί και τα κόμματα που χρησιμοποιούν τη λέξη «πρόοδο» και «προοδευτικός» έχουν σαν στόχο την πρόοδο της εθνικής μας οικονομίας και της παραγωγικότητας μας, της παιδείας, της πολιτικής ωριμότητας, της κοινοβουλευτικής επάρκειας, της τεχνολογίας, την εφαρμογή αξιοκρατίας και της εθνικής ασφάλειας.

Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί μας και οι προοδευτικές πολιτικές τους δεν ενδιαφέρονται να κάνουν τίποτα από τα παραπάνω. Αντίθετα ενδιαφέρονται να μας αποκόψουν από τις ρίζες μας και να φτιάξουνε στη θέση τους κάτι άλλο που αυτοί το θεωρούν προοδευτικό, αλλά που η λογική το θεωρεί άτοπο. Επίσης ενδιαφέρονται να εδραιώσουν στην κοινωνία μας την έχθρα και την εξουδένωση για να μας θρυμματίσουν, να μας αποδυναμώσουν και να μας σκλαβοποιήσουν. Άραγε αποτελεί πρόοδο, το να αλλάξουμε κάτι παλιό σε κάτι αναληθές και άτοπο; Άραγε αποτελεί κατ’ ανάγκην πρόοδο, κάθε αλλαγή που προτείνουν οι ανεπαρκείς προοδευτικοί πολιτικοί μας; Αυτές οι διαπιστώσεις και τα ερωτήματα φωτογραφίζουν τη νοοτροπία του «πολιτικού προοδευτισμού», που είναι ριζοσπαστικά εχθρικός προς κάποια παραδοσιακά πράγματα τα οποία όμως στην ελληνική κοινωνία και την κουλτούρα αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξης μας σαν Έλληνες. Έχει γίνει εμφανές ότι η προοδευτική νοοτροπία θέλει να περάσει το μήνυμα “ότι το παραδοσιακό είναι κακό, και το σύγχρονο είναι καλό”. Βέβαια αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ότι πριν κάποιος ερευνήσει σοβαρά την οποιαδήποτε παραδοσιακή πλατφόρμα, την απορρίπτει αυτόματα, για να δεχθεί κάτι που του πλασαρίστηκε, ύπουλα ή εκβιαστικά, ως προοδευτικό, άρα καλό. Επομένως ο προοδευτισμός, όπως και κάθε -ισμός, είναι μία ιδεολογία και μία νοοτροπία που έχει αποδείξει ότι δεν ταυτίζεται, ούτε καν συμβιβάζεται με την πρόοδο.

Αναφορικά με τον συντηρητισμό έχουν γραφτεί πάρα πολλά καθώς επίσης και με πολύ εμπάθεια. Ενώ για τον προοδευτισμό δεν τολμά κανένας να κάνει κάποια κριτική προσέγγιση που να φέρνει στο φως κάποια βασικά χαρακτηριστικά του καθώς και τις συνέπειες του. Μάλιστα η «πρόοδος» των προοδευτικών πήρε τις διαστάσεις ενός γενικού αορίστου ονείρου. Τηλεόραση, βιβλία, κοινωνικά μέσα επικοινωνίας προωθούν αέρινες και εξωπραγματικές αντιλήψεις μιας αδιαφανούς φιλοσοφίας για το καλό των άλλων.

Όλες αυτές οι Δυτικής επινόησης «προοδευτικές» ιδεολογίες, που σερβίρονται και στην Ελλάδα ως σύγχρονες και μοντέρνες, παρά το ότι έχουν προ πολλού αποδειχθεί ιστορικά ψευδείς και κοινωνικά ανεπαρκείς, είναι προφανές ότι σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κάτι νέο και σύγχρονο. Επομένως δεν πρέπει να αφήσουμε να μας εξαπατήσουν οι συνθηματολογίες, μόνο και μόνο επειδή το επικοινωνιακό μάρκετινγκ τις έχει κάνει μόδα. Απαιτείται να σκεφτούμε λογικά και να ερευνήσουμε απροκάλυπτα και σε βάθος πριν οποιαδήποτε απόφαση μας. Εξάλλου, αυτές οι προοδευτικές ιδέες στην ουσία αποτελούν την ουσία του προοδευτισμού και όχι βέβαια της προόδου. Η σημερινή αρχιτεκτονική ενσάρκωση των προοδευτικών ιδεών δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υλοποίηση της παγκοσμιοποίησης. Εκεί είναι που ποτίζεται ιδεολογικά ο προοδευτισμός. Οι παλαιότερες γενιές,  καθώς επίσης και οι γενιές των 50’ς και 60’ς πιστεύουν ότι το «παραδοσιακό», είναι μία αιώνια αξία, δοκιμασμένη, πάνω στην οποία αξίζει κανείς να οικοδομήσει την πρόοδο που θα βοηθήσει θετικά την ανθρωπότητα για τις επόμενες γενιές.